Najpierw – była myśl obsesyjna, natrętna. Od roku. Pisano tu przed rokiem o tej Rzeczce (raz jeszcze dzięki, Piotrze!). Zachłannie syciłem oczy fotkami, aż obudziła się tęskna pamięć. Ile czasu mnie tam nie było? Dekadę? A może dłużej? Dłużej, ze dwanaście lat... A może z piętnaście? A przecież przymierzałem się nie raz. Nawet „sztabówkę” 1:25000 kupiłem. Gapiłem się w nią jak wół na malowane wrota, przywoływałem obrazy z pamięci ulatającej. I nic. Ciągle za daleko, ciągle nie po drodze. Ciągła też obawa, że nie trafię po własnych śladach. Tam - tylko dwie wioski, do Rzeczki przytulone mackami starości. Bo nie rzucim ziemi, skąd nasz ród. Bo cóż nam z tego, że rzucim? Kto kupi? Aha, Warszawka może kupi. Ale jeszcze trzeba się postarać, żeby Warszawka wiedziała, że jest coś do kupienia. No i jeszcze w gminie trza ziemię odrolnić, na rekreację przemianować... Młodych nie ma. Jedynie podrostki. Ze skrzydłami jeszcze słabymi, więc z gniazda nie dadzą rady wyfrunąć. Ci nieco starsi, którzy ulecieli, zarabiają teraz rozsądne pieniądze gdzieś w miastach, niekoniecznie naszych. A tu – chałupy zmurszałe jak najstarsi mieszkańcy. Z głowami pokrytymi szlachetną, posiwiałą zielenią i gontów, i strzech, i eternitu. Ze ścianami omszałymi w zadumane grzywy powojów, winorośli, wreszcie mchów. I cisza. Jeno mućka gdzieś zaryczy, jeno burek łańcuchowy popyskuje trochę, gdy się inny burek zakręci w pobliżu. Bo intruzów na dwóch nogach tam nie ma. Sami swojacy, wszyscy się znają od urodzenia. Psy też wszystkich znają. Gdy już się obcy pojawi, to pewnie zabłądził. Ale to rzadko, może raz na miesiąc. I jeszcze traktor czasem zawarczy. Staruteńki Ursus. Bo nowszy po co? Żeby pół hektara cherlawego żyta, na piachu wyrosłego jakimś cudem, wykosić? Żeby dwadzieścia arów kartofli, dzięki przemożnej woli życia wyrosłych na ugorze, wykopać? Przecież tyle to i motyką można. A ryby? No są. Ale kto by tam, panie, się za nimi uganiał! Młode to w świat poszli i wolą kupić gotowe, takie od razu na patelnię. A z kłomlą latać? Z podrywką? Jak się ma, panie, szósty krzyżyk na karku, to się nie chce. Bo to jeszcze i przez te krzaki trza się przedrzeć, do wody wleźć. A woda, panie, zdradliwa. Jeden krok – do kolan. Drugi krok – też do kolan. Trzeci krok – i lecisz, kochany, aż po szyję. Albo i głębiej. A się skąpać w kapocie, dla jednego szczupaczka czy paru jelczyków albo kiełbi, to nie ma sensu. Lepiej kurakowi łeb obciąć, rosołu nagotować. To i krzepa z tego będzie. I się człek nie namoczy... Nie marudź – mówię Grześkowi przez telefon – dowiesz się, gdy dojedziemy. Ale na grzyby mam jechać, ślubna mi zaplanowała – Grzechu na to. A kilka godzin później dzwoni i mówi, że jednak jedziemy. No i suuuper! Dopiero słonko wstaje, gdy dobijamy na miejsce. Atlas samochodowy w garści (komuś pożyczyłem „sztabówkę” i ten ktoś zapomniał oddać), ślepia wściubione w skryte w lekkiej mgiełce, ledwo co widoczne drogowskazy. Tu? Chyba tu. Skręcamy. Jakby co, to bak jest prawie pełny. A za mocno nie pobłądzimy, bo Rzeka nas powstrzyma. Więc paliwa wystarczy na powrót. O! Jest mostek! To jednak w atlasie nie kłamali. Jeśli mnie pamięć sentymentalna nie myli, to kiedyś mostku nie było. I nawet asfalt jest. Kończy się zaraz za mostkiem, potem żwirówka. Na końcu asfaltu dróżka w bok, z garbem źle położonej krawędzi. Nie urwiemy niczego z podwozia? Uff, udaje się. Dalej łąka. Z ledwo widocznymi śladami po ciągnikach pamiętających wczesnego Gierka. Tu? Czy jeszcze dalej podjedziemy? Wystarczy – mówi Grzesiek. Dalej – to chyba nie łąka, a ozimina posiana. Nie jedźmy, bo to jakby bochenek chleba podeptać... Przejdziemy się. Więc – zaczynajmy. Lecz najpierw zbrojenie wędzisk. Biorę tylko tę cięższą, szczupakową. Paproszkowy kijaszek... kurde! – nie zmieścił się do bagażnika. A jeśli przyjdzie ktoś łasy na cudze, dostępne po jednym stuknięciu kamieniem w szybę? A może nie przyjdzie? Raczej nie przyjdzie. Tu ludziska wolą cudze szerokim łukiem ominąć, żeby nawet cień podejrzenia o niecne zamiary nie padł. A obcy, miastowi, tu nie zaglądają. Złodzieje też nie zaglądają. Bo chyba nawet nie ma co ukraść. Najwyżej krowę. Jejku! – rzecze Grzechu – jak tu... dziewiczo! I jak ta rzeczka kręci! Zobacz, pod tymi nawisami powinno być... I leci Grzesiek, prawie na złamanie karku. Brnie przez trawę nieskoszoną, przez chabazie nadbrzeżne, rzuca „mięsem”, gdy się w tych chabaziach potyka tak, że mało nie leci ze skarpy do wody... I powtarza zaraz: oż kurna, jak tu dziewiczo! A jaka woda czysta! No przecież... no przecież...! A chwilę później, po drugim czy trzecim rzucie wirówką, się drze: ale branie miałem! Jeszcze nie ruszyłem. Jeszcze zbroję kijaszka. Jeszcze się zapatrzyłem na wschodzące słońce, kraszące mgłę różowością radosną. Jak durny małolat, sentymentami i innymi romantyzmami chwilowo naładowany. Jeszcze sięgam po papierosa i... odkładam paczkę do kieszeni. Bo ten wrzesień, ten schyłek lata, pachną tak ulotnie... Jeszcze mi w tym zapachu wilgotnym od mgiełki, od rosy, brakuje dymu z ogniska syconego nacią kartofli. Ale czuć w powietrzu krowie łajno. Już zwietrzałe. Takie... sielankowe jakieś, swojskie. Śmierdzi? Może komuś śmierdzi. Mnie nie śmierdzi. I tylko - śpieworzyku ptaków mi brak. Jaskółki, boćki, słowiki, skowronki, rybitwy – już gdzieś na szlaku. Tylko jastrząb kwili zza odległego zagajnika. Pewnie dopadł i zadziobał, rozorał pazurami, przepiórkę jakąś. A może tylko szybuje nad koronami wieszcząc, że on tu pan i władca? I jeszcze głos słyszę: gdzie leziesz?!! Aha, to na drugim brzegu. Ktoś, płeć trudna do określenia, wyprowadza krowy na pastwisko. Po chwili szczęka młotek – a może kamień? – wbijający pal kotwiczący krowi łańcuch. I znów jakiś burek się odzywa. Z tej, czy z tamtej strony wody? Trudno wyczuć. Rzeczka tak meandruje, że chałupa odległa o rzut beretem, zdająca się stać nam na przeszkodzie, stoi o sto metrów od koryta. I z drugiej strony. Dzicz? Na Mazowszu??? A jednak. Zerkam, jak Grzesiek, dobierając się do obiecującej miejscówki, zjeżdża na tyłku. Chwilę później robię to samo. Bo inaczej się nie da. Wygryziona przez Rzeczkę, prawie pionowa skarpa, rozdłubana bobrowymi ścieżkami, zarośnięta jeżynami, krzakami dzikich malin i porzeczek. Jeszcze dziksza od wariatów, którzy postanowili się zachwycić tą dzikością, na gościnną nie wygląda. Broni się zasiekami zielska, dziesiątkami wilczych dołów kopanych przez bobry, podmytymi, wiszącymi skarpami, niespodzianym mułem przy brzegu, gdy w polaroidach widać tylko poskładane łagodnie fałdy piasku. Nieskalanego przez buty wędkarza, przez krowie kopyta. Rzucam wreszcie i ja. I trafiam. Prosto w gałąź na drugiej stronie. Blaszka wisi smętnie, staram się ją ściągnąć. A Grzesiek zeznaje, że znów mu coś walnęło. Tym razem w woblerka. Mikrusiego, jaziowego, czarnego ze srebrno-błękitnymi akcentami. Fuksiarz jeden! A ja naciągam żyłkę, naciągam... Pstryk! Blaszka zaś, z uwięzi zerwana, robi cichutkie plum! Dojdę do niej? Odzyskam? A figa! Do środka rzeczki wody mam do kolan. Krok dalej mam już pod krawędź spodniobutów. Na szczęście dno twarde, udaje mi się wycofać. I... oż kurde blaszka! Wody prawie po pachy, a widzę własne podeszwy! A tuż za nimi stadko... kiełbi? Jelców? Chyba jednak kiełbie, bo buchtują w dnie. Jeszcze nie wyłażę, jeszcze się rozglądam. I... pieprzyć wędkowanie! Jakże tu pięknie! Nic, tylko poleźć przed siebie... Aha! No to leź, durniu – strofuję się w myślach – pierdyknij orła na płytkim, o jakąś zapomnianą gałąź zaczepiając. Lub wpakuj się do dołka, w którym na stojąco się zmieścisz razem z czapką. Wreszcie udaje się przedostać na drugi brzeg. Wystarczyło podejść środkiem o dwadzieścia metrów wyżej. Jest bród. Tylko że trzeba się wdrapać na skarpę sterczącą prawie pionowo, ze szczytem o dwa metry nad głową. Uparty jestem. Jakieś korzenie sterczą ze skarpy, więc jest się czego przytrzymać. Piątka z alpinistyki! I... na darmo! Miejsce, gdzie blaszka oddała się wodzie, wygląda na głębokie. A burta pionowa. Wyjmuję więc z torby taką śmiszną echosondę na sznurku, rzucam na wodę... Oż ty w życiu! Metr od brzegu jest dwa i pół metra wody. Krystalicznie czystej. Tak czystej, że widzę na dnie własną blaszkę. A przynajmniej tak mi się wydaje. Leży bidulka między dwoma konarami, nurzającymi swoje końce w piaszczystym dnie. Sięgnę? Może i tak, ale czym? Może mocno obciążoną gumką? No to próbuję. I... gumka, piekielnica niewdzięczna, się wtula w jeden z konarów. I na nim zostaje. Uboższy o 10 zetów wycofuję się. Ale... którędy ja, kurde mol, przez Rzeczkę przełaziłem? Drzew i konarów do niej zwalonych od groma i trochę, a wszystkie do siebie podobne... A ile jeszcze drzew czeka na podmuch wiatru, który pochowa pień w krystalicznym nurcie? Naraz Grzesiek, zamaskowany w tej mgiełce i krzaczorach, dumnie ogłasza, że ma okonia. Takiego ponad dwadzieścia centymetrów. Oż ty w życiu – se myślę. Ty fuksiarzu jeden! Jak Cię dopadnę, to... Aha! Weź i dopadnij... Jeszcze trzeba wrócić na lewy brzeg. Ale którędy? Tam, gdzie mi się wydawało, że przełaziłem, noga mi wpada w jakąś dziurę. Ponad krawędź spodniobutów. Więc mi się klejnoty rodowe ciut opłukują, a skarpety przejmują niechcianą wilgoć. A woda piekielnie zimna. Z ciekawości zaczerpuję kilka garści, wypijam. Jest jak źródlana, ta z gór. Więc – może naprawdę są tu i pstrągi? Mówiono mi, że się trafiają. Tylko że ciut wyżej, o kilka kilometrów. W linii prostej. Bo rzeką to będzie kilkanaście. Gdzie trochę wężej, bardziej rozmaicie, bardziej wartko, jeszcze bardziej dziko. Gdzie rzeczka przedziera się szalonymi meandrami pośród skarp wysokich, niedostępnych. Gdzie człek o zdrowych zmysłach się nie zapuszcza. Bo do wody podejść nie ma jak. A jak już ktoś się odważy, to ryby nie złowi. Bo tyle hałasu w gęstwinie omotanych dzikością chabaziach narobi, że wszystko przepłoszy nim dojdzie. No jak – którędy? Przecież to proste! Trzeba się tylko było uważnie rozejrzeć. A patrzenie o tyle niewdzięczne, że czy jest dwa metry wody, czy tylko pół, to dno widać tak samo. A ja krótkowidz. Patrzałki zostały w autku, bo na łowisku bardziej potrzebne polaroidy. A jeszcze słonko wściekle daje po oczach. I jeszcze mi lata przed okularami stado krwiopijców, łaknących śniadanka. Więc się opędzam przed nimi to jedną łapą, to drugą. Chwilowo zapominając, że w prawej trzymam wędkę. Więc, owada utłuc próbując, tłukę się dolną przelotką we własne czoło. Ach, jaki zdolny jestem! Przelotka wytrzymała, czółko za tydzień będzie OK. Jeszcze staję na ma chwilę, patrzę w dół nurtu. I wzroku oderwać nie mogę. I wierzyć mi się nie chce, że takie zakątki uchowały się jeszcze przed ludzką ciekawością, pazernością. I cieszę się radością zazdrosną, zachłanną, a po części złośliwą. Że miliony pomykają co roku przez most na pobliskiej trasie, nawet okiem nie rzucając na ciurek wijący się w dole. Bo może nie szukają, czego ja szukam? Może chcą tylko złowić rybę, a nie próbować ją złowić? Pewnie wolą posiedzieć wygodnie, na pomoście, na foteliku, czekając. Nie mieć pyska odrapanego w krzakach, w jeżynach. Nie ryzykować kąpieli w spodniobutach, skręcenia nogi w jakiejś dziurze zamaskowanej trawami. Nie wiedzą, co tracą. A może nie tracą? Może mają lepiej? Posiedzieć wygodnie, poopalać się, napić się piwa czy kawy, wkomponować się łagodnie w czekanie na rybę. Potem, gdy ryba złowiona, sfotografować ją, wysłać fotkę do którejś redakcji, otrzymać medal, splendor... Ja – raczej tu nie złowię medalu. A gdyby nawet, to się nie pochwalę. Nawet i fotki plenerowe pstrykam tak, by żadnej chałupy nie było w kadrze widać, żadnej drogi. By nikt nie rozpoznał, nie trafił za nami. Bom zazdrosny. Piekielnie zazdrosny. Bo to moje. Tak bardzo osobiste, że aż intymne. Wreszcie doganiam Grześka. Po drodze wywijam przecudnej urody orzełka, bom nie dostrzegł, w tych chabaziach, że boberki sobie zrobiły pod nawisami traw ścieżkę. A Grzechu właśnie ciągnie drugiego okonka. Ciut mniejszego. Gul mi skacze. Ale choć podglądam przynętę: woblerek ma mniej niż trzy centymetry. Mam podobnego, nieco większego. Zapinam na agrafce, rzucam, i... kolejne prawie dwadzieścia zetów idzie się pie... Ot, miękkie przytrzymanie, potem luzik. Dureń ze mnie, że nie założyłem stalki. Albo oferowanego przez Grzesia przyponu z fluorokarbonu. Teraz już zakładam. Potem – wrzucam na luz. Bo jakże tu pięęęęęęknie! Dzicz okraszona skrawkami poletek, pionowe burty nad Rzeczką, z oderwanymi przez wodę kępami. Na których stanąć może tylko ten, kto w połowie września nie boi się kąpieli. Kilka krów zdziwionych, że jakieś pajace szwendają się nad wodą i jakimiś chlubkami machają... Polazłem dalej. A co? Niech się te mleczarnie dziwują, niech muuuczą sobie po swojemu, plotkując o intruzach. Tymczasem Rzeczka tak piękna, tak piękna! Tylko że zaczęło dmuchać od wschodu. Potężnie dmuchać. Więc – ryb już chyba nie będzie, najwyżej przypadkiem. Nic to, idę dalej. W miejsca, gdzie nie uświadczy śladu wędkarskiego buta. Gdzie czego by do wody nie wrzucić, to przy ściąganiu odprowadzają to ciekawskie, mikrusie jelce. Gdzie do brzegu trzeba się przedzierać przez pokrzywy wybujałe nad głowę. A plątanina jeżyn, przykrywających bobrowe ścieżki taka, że na łeb trzeba upaść, by się tam zapuszczać. No i co? No nic. Prawie nic. Poza tym, że kolejną przynętę urwałem. Bo wiatr blaszkę porwał i z sobie tylko wiadomych powodów poniósł ją w gałęzie swojskiej, sielankowej, rozłożystej wierzby - starowinki. Na drugiej stronie Rzeczki. Drzewo od tego nie wyładniało, a ja o kolejne kilka zetów jestem w plecy... I cóż wierzbie po mojej blaszce? Pień już podgryziony przez bobry, za kilka dni rozczochrana grzywa gałęzi spocznie w nurcie... Mając dość – zakrzyknąłem na Grześka, że wracamy do auta, pojedziemy dalej. Ale dookólną drogą, teren i dojazdy sprawdzając. Się okazało, że do autka mamy, w linii prostej, z pół kilometra. A biegając brzegiem Rzeczki – żeśmy przebyli kilometrów kilka. Bo ona tak kręci wśród tych łąk i poletek, że zawrotu głowy można dostać. Sto metrów w linii prostej, pół kilometra brzegiem. Trzy minuty marszu po łące, godzina przedzierania się, nawet bez łowienia, wśród nadbrzeżnych chaszczy... Chyba trzeba mieć coś nie tak pod kopułą, by po tych zaroślach się uganiać bezrybnie... Ruszyliśmy w stronę łowiska, gdzie – no nie ma siły! – muszą być okonie! Jeszcze sklepik w kolejnej, zapomnianej wiosce. Trzeba pociągnąć za sznurek przy drzwiach, poruszyć dzwonkiem. By z pięterka wywołać gospodynię. Zdziwioną, że ktoś zupełnie obcy tu trafił. Zabłądziliście? – z troską pyta kobiecina – do szosy to trzeba w drugą stronę, za krzyżem w lewo... Nie, droga pani – śmieję się – my tu celowo, świadomie. A wtedy pani dziwi się jeszcze mocniej... Ja też się dziwię. W sklepiku tylko pięć gatunków papierosów, tylko trzy gatunki piwa. Z tych najtańszych. Miałem chęć na pomidory. Są. Lecz mocno przywiędłe. A bo wie pan – wzdycha kobiecina – tu tego nikt nie kupuje, każdy ma własne. Sama nie wiem, po co wstawiłam na sklep. Teraz trzeba będzie wyrzucić... Kawałek dalej – wreszcie ludzie. Troje nastolatków. Na środku wąziutkiej jezdni. Zdziwieni, że samochód jedzie. Zdziwieni, że trzeba z drogi zejść, ustąpić. Ktoś palcem pokazuje rejestrację, wszystkie miny wyraźnie zdumione... Po kilkuset metrach kończy się poszczerbiony asfalt. W miarę równa żwirówka nagle się rozdwaja. W którą więc stronę? Atlas samochodowy nie przewiduje, by dróżki były dwie. Zresztą nikła kreska na mapie biegnie nie w tę stronę, w którą prowadzi którakolwiek z dróżek. Ech, że też zawieruszyła mi się „sztabówka”! Trudno, pojedziemy na wyczucie. Zawsze gdzieś wyjedziemy. I... znacie taki las? Gdzie aż do kostek zapada się człek we mchu? Gdzie paprocie zdają się sięgać ramion? Niestety, nie jesteśmy tu sami. Kilka aut na stołecznych numerach, biegają ludziska z koszami. Jak tu trafili? Zbłądzili? Czy tak samo jak my wiedzą, dokąd uciec przed cywilizacją? Raczej to drugie. Kto tylko na grzyby jedzie, ten stanie przy głównej trasie. Tam lasów nie brak, grzybów też. I nie ryzykuje się urwania zawieszenia na leśnym dukcie, wśród tej dziczy. Gdzie nawet komórki gubią zasięg, a do najbliższej chałupy ze cztery kilometry. Kawałek dalej, już na zupełnym odludziu, zatrzymujemy się i my. Na pięć minut. Napatrzeć się, powąchać, dostojnego poszumu koron wyniosłych sosen posłuchać, pod nogi zerknąć. I... zostajemy prawie trzy godziny. Grzybów nie za wiele, bo już obeschło po ostatnich deszczach. Ale są. Głównie podgrzybki. Z rzadka trafia się kozak, niekiedy prawdziwek. Sporo takich, które, pokryte patyną pleśni, chylą się ku mchom, z pokorą czekając na dopełnienie losu nieodwracalnego. Co chwila któryś z nas kłania się ziemi, odbierając ściółce brązowy, zamszowy kapelusik, osadzony na wyjątkowo długiej nóżce. Przynajmniej grzybów przywieziemy. Będzie pyszna kolacja, będzie kilka kolejnych słoików marynaty. Zimą – każdy kęs zapachnie tym lasem, dzikością zaszumi, tęsknotę za wiosną rozbudzi, za przestrzenią nieokiełznaną... Później – znów trochę błądzimy. Wreszcie prosta jak strzelił, leśna dróżka, wyprowadza nas do kolejnej, też omszałej wioski. Bezpiecznie przycupnąwszy na wysokiej skarpie, nad dużą, nieokiełznaną Rzeką, wtuliła się w bór wiekowy. I zdaje się spać. Leniwa taka, cicha, zadumana. Nawet psom nie chce się nas obszczekać, gdy wolniutko przetaczamy się przez kopny piach śródwioskowej dróżki. Wreszcie – wyjeżdżamy nad Rzekę. I wreszcie widać człowieka. Też zdziwiony. Bo jak żeśmy tu trafili? Okazuje się – Warszawiak. Wędkarz. Grzybiarz. Kilka miesięcy jeździł po obydwu stronach Rzeki, działki szukając. Wreszcie znalazł. Kupił. Jest szczęśliwy. Tym szczęśliwszy, że działek tu niewiele, wszystkie dyskretnie wtopione między drzewa. Nie ma więcej ziemi do kupienia, więc nigdy nie wyrośnie tu działkowy kołchoz podobny do mazurskich. A wioska tak skryta, tak zapomniana, że nawet ksiądz, po kolędzie jeżdżąc, z trudem trafia. A do wody tak blisko, tak blisko! Dzikiej, nieokiełznanej, pięknej! A grzyby rosną tuż obok, nawet i na działce. I taka tu – pierwotność... I serca w ludziach takie wielkie. „Pochwalony” – gadają drugiemu człowiekowi już z daleka. Też i nieznajomym. A niekiedy, nocą, łoś się przespaceruje między chałupami. Nawet psy się nie dziwią. Mało który szczeknie. Bo się znają. My na pewno na Mazowszu jesteśmy? Na pewno w XXI wieku? Jakbyśmy się przenieśli w czasie, o wiek do tyłu. Jeszcze stoi w wiosce omszała chałupa, strzechą kryta. Jeszcze są stodółki drewniane, reumatycznie pokrzywione brzemieniem starości... Jakby nagle ożyła „Droga w Bronowicach” Gierymskiego. A jednak – cywilizacja dotarła. Na kłaniających się ziemi, drewnianych słupach, ciągnie się pajęczyna elektryki. Na kilku dachach dumnie wypinają pierś talerze satelitarnej TV. Na podwórkach, za pochylonymi płotami ze sztachet, drzemią samochody, gdzieniegdzie traktor. Wszystko – takie uśpione. Jakby zatrzymane w czasie. A jednak – to realne! To jest. Uchowane przed pośpiechem, gwarem, przed wariactwem postępu. Tkwi w tym lesie, nad tą wodą. Ukojone poszumem granym przez wiekowe korony drzew, szemraniem Rzeki. Jeno pies czasem gdzieś zaszczeka, jeno silnik samochodu cicho, cichuteńko czasem pomruczy... Wracamy. Bez ryb, za to z grzybami. Zmęczeni. Tylko... wyciszeni tacy. Aż gadać się nie chce. Jakbyśmy bali się spłoszyć te obrazy, dźwięki, zapachy, odczucia... Jakbyśmy zachłannymi pazurami zmysłów ukojonych dalej kurczowo się wczepiali tam, gdzie byliśmy... Nie pytajcie o adres. Zazdrośnie okrywam tajemnicą dziewiczość tych zakątków. Gdzie cały cywilizacyjny rozpęd nagle gaśnie, wtula się w ciszę, w krów pomrukiwanie, w poszum wiatru, w wilgotny szmer Rzeki. Gdzie nogi plączą się w jeżynach, w pokrzywach, a dusza zdaje się płynąć – ponad! Gdzie wszystkimi zmysłami wędruje się przez - aż nierealną! - krainę łagodności, ukojenia. Gdzie człek podświadomie boi się głośniej odezwać. By tego nie spłoszyć, nie sprofanować... A potem – marzy. By powrócić. Tak cicho, cichuteńko... Andrzej Bombola *Bombel*