A. Mickiewicz, Ballady i romanse, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2005. 6. Załączniki . Załącznik 1. Polecenia dla grup: Przed wami wyreżyserowanie filmu na podstawie tekstu A. Mickiewicza. Wybierzcie kluczowe sceny i przedstawcie je w kadrach filmowych na szarym papierze.
Bohaterką wiersza jest kobieta. Wiemy, że żyła w czasie drugiej wojny światowej. Autorka przedstawia ją w sytuacji , kiedy ta zupełnie nie jest w stanie pogodzić się z faktem, jak bardzo wojna zmieniła miasto z którego pochodzi. Wszystko jest w gruzach, mieszkańcy, których znała kobieta zginęli. Ci natomiast, którym udało się przeżyć, zostali wywiezieni przez hitlerowców do obozów śmierci. Część ludzi nadal ukrywa się w ruinach miasta, w piwnicach zniszczonych budynków. Tam też ukrywają się rodzice trzynastoletniej Ryfki. Autor oskarża tych, którzy doprowadzili życie ludzi do takiego strasznego stanu. Zabrali dom kilkuletniemu dziecku, jego rodzinę. Dziecko, aby przeżyć zmuszone było do żebrania. Władysław Broniewski przedstawia w swoim wierszu realia wojny. Mówi o tym, że dla Niemców każdy powód był dobry dla zabicia Żyda, czy Polaka: „za to żeście nadzy, za to, żeśmy winni”. W wierszu widać także wyraźne nawiązania do Biblii. Autor porównuje oprawców Chrystusa z SS – manami. Ludzie, którzy ukrzyżowali Jezusa, zrobili to między innymi dlatego, że miał koronę cierniową. SS – mani zabili Ryfkę dlatego, że miała rude włosy: „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, Sie Juden, Za koronę cierniową, za te włosy rude, Za to żeście nadzy, za to, żeśmy winni, Obojeście umrzeć powinni”. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisu
Zatem wygrana Karusi obrazuje w ogóle triumf dobra nad złem. Władysław Broniewski w utworze Ballady i romanse z 1945 roku nawiązuje do Romantyczności Mickiewicza, jednak przedstawia całkiem odmienny świat, niestety bliższy nam wszystkim. Analogicznym do Karusi bohaterem jest trzynastoletnie dziecko o imieniu Ryfka.
W 1822 roku nastąpiło wydanie pierwszego tomu poezji Adama Mickiewicza pt. „Ballady i Romanse”. Był to debiut jednego z najwybitniejszych w dziejach Polski poetów. To wydarzenie literackie nabrało tak ważnego znaczenia, że tę datę przyjęto później za początek romantyzmu, czyli próg nowej epoki w literaturze Polskiej. W 1945 roku ukazał się tomik poezji Władysława Broniewskiego zatytułowany „Drzewo rozpaczające”. W tomiku ukazał się między innymi wiersz pt. „Ballady i Romanse”. Nadając ten tytuł autor chciał w ten sposób pokazać, iż nastała nowa epoka dla Polskiej literatury. Epoka wojenna. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Swoją treść w dużej mierze czerpie z podań, opowieści, wierzeń ludu. Ballada zawsze zawiera dramatyczną fabułę, opowiada o wydarzeniach tajemniczych, niezwykłych i o fantastycznych postaciach. Ten gatunek charakteryzuję się zatem uczuciowością, tajemniczością i fantastyką. Co do przynależności ballady do rodzaju literackiego, można powiedzieć, że jest to utwór epicko-liryczny. Utwór Broniewskiego nie posiada cech prawdziwej ballady. Owszem niektóre fragmenty wskazują na ten gatunek liryczny, ale jest także wiele różnic. Ballada jest gatunkiem wywodzącym się z literatury ludowej. Można powiedzieć, że wiersz Broniewskiego taki właśnie jest. Opowiada on o aktualnych, jak na tamte czasy oczywiście, wydarzeniach związanych z prostymi ludźmi. Wydarzeniach w bardzo ciekawy sposób rozwiązał problem fantastycznej postaci i wierzeń ludowych, które w prawdziwej balladzie występują. Mianowicie ukazał postać Jezusa. Ludzie w niego wierzą. Całe miliony stoją po stronie wiary w Jezusa. Jest on jakby symbolem, który ma ukazać nie tylko postać fantastyczną, ale także postać żyda. Staje się on symbolem wszystkich żydów, których faszyści tak nękali w czasach wojny. Drugą postacią, bohaterem głównym, jest Ryfka. Mała, trzynastoletnia dziewczynka o rudych włosach. Jest to postać bardzo ciekawa i złożona. W zaledwie kilku wersach autor powiązał postać Ryfki z czołowymi bohaterami ballad Mickiewicza. Jeżeli zamienimy literę „f”, na „b” w imieniu dziewczynki, powstanie nam Rybka. „Rybka”, utwór napisany przez Adama Mickiewicza, opowiada o losach biednej i zdradzonej dziewczyny. Rozżalona i biedna dziewczyna rzuciła się w otchłań rzeki, aby stać się Świtezianką. Jej jedynym przyjacielem jest sługa, który co rano przychodzi z jej dzieckiem, aby ta nakarmiła je piersią. Ryfka także ma tylko jednego przyjaciela, Jezusa. Kolejnym utworem do jakiego nawiązuje autor jest „Romantyczność”, także napisany przez Mickiewicza. Ten utwór ma o wiele większe znaczenie dla wiersza Broniewskiego niż mogłoby się zdawać. Zacytuję teraz pierwsze wersy „Romantyczności”:„Słuchaj, dzieweczko!– Ona nie słucha –– To dzień biały! To miasteczko!”.Jeżeli dobrze się przyjrzymy to zauważymy, iż Broniewski użył tego właśnie zwrotu, aby rozpocząć swój wiersz. Ten sam cytat znajdziemy także na końcu „Ballad i Romansów” Broniewskiego. Główną postacią „Romantyczności” jest Karusia. Także jest ona biedną dziewczyną. Ukochany Karusi miał na imię Jasio. Zmarł dwa lata temu (mówię oczywiście o czasach aktualnych dla utworu), lecz Karusia nadal widzi go nocami. Wyobraża sobie, że przychodzi do niej w nocy, a znika o świcie. Sytuacja powtarza się co noc. Taka sama sytuacja występuje w wierszu Broniewskiego. Ryfka gdy dostała bułkę od dobrych ludzi powiedziała:„Ja zaniosę tacie i mamie”.Wróćmy teraz do początku utworu:„Mama pod gruzami, tata w Majdanku…”.Jak widać dziewczynka jest osamotniona jednak nadal udaje, a może stara sobie wyobrazić, że ma do kogo pójść, że jej rodzice nadal żyją i są w pobliżu. Podsumowując, Władysław Broniewski nawiązał nazwą „Ballady i Romanse” do epoki romantyzmu. Cały wiersz jest upodobniony do bohaterów i twórczości, która ukazuje się w wierszach Adama Mickiewicza. Jednak Broniewski przedstawił coś całkiem nowego. Nową epokę, tragedii, zła i bezsilności. Epokę zaburzonej hierarchii własności. Ballada ta nie jest prawdziwą balladą. Nie wszystkie cechy zgadzają się z definicją jaką znamy z czasów romantyzmu. Nowa ballada ma cechy bardziej tragiczne. Zło nie zostaje ukarane. SS-mani mordują Ryfkę i Jezusa, a pomimo to nie spotyka ich żadna kara. Brak tutaj bajkowego opisu miejsca zdarzeń. Zastąpione je opisem ruin i gruzów. Jedynie koniec utworu nawiązuje do prawdziwej ballady. Zarówno Ryfka jak i Jezus „anieleli”. Można to rozumieć jako sygnał, iż trafili do nieba. Władysław Broniewski stworzył jeden z najlepiej zorganizowanych wierszy. Zawarł w nim ważne dla wydarzeń wojennych informacje o losach dziecka, osamotnionego i bezbronnego. Nie sądzę, aby ten utwór był tylko kolejnym wierszem. Są miliony, a nawet miliardy wierszy na naszym świecie. Jeśli jednak opracowujemy jakiś wiersz na lekcji języka Polskiego, to znaczy, że musi on mieć jakieś głębsze znaczenie. Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Nawigacja wpisu
Un altro poema molto importante di Broniewski è Ballady i romanse, alludendo al ciclo omonimo di Adam Mickiewicz; questa poesia riguarda la Shoah e l'eroina è una ragazza ebrea tredicenne, Ryfka, che muore insieme a Gesù Cristo uccisa dai nazisti. Broniewski fu conservatore nel campo della forma poetica.
Typ liryki Romantyczność jest utworem poetyckim, w którym realizowany jest model liryki pośredniej. Wiersz ma charakter dialogowy – znaczna część wypowiedzi postaci jest przytoczona wprost, bez opatrzenia ich jakimkolwiek komentarzem. Uzupełnione są one przez rekonstrukcję realiów zarysowanej w wierszu sytuacji lirycznej. Podmiot liryczny i jego kreacja Podmiot liryczny ujawnia się wprost w końcowych partiach utworu. Wcześniej przyjmował jedynie postawę obserwatora i przytaczał wypowiedzi postaci. Zajmuje zdecydowane stanowisko ideowe. Solidaryzuje się z tłumem, tak jak oni wierzy dziewczynie, że widzi zmarłego Jasia i jej współczuje. Przeciwstawia się natomiast starcowi, deklarującemu poglądy rozumowe, typowe dla oświecenia. W ostatnich dwu strofach staje się propagatorem nowych idei, wyznacza drogę nowej epoce w dziejach literatury polskiej. To zapowiedź tego, co rozwinie dojrzały romantyzm – nowych motywów, tematów, treści, idei. Sensy utworu Utwór ma charakter programowy. Stanowi manifest nowej, romantycznej wrażliwości. Jego publikacja oznacza w zasadzie narodziny nowej epoki literackiej w Polsce. Liryk przedstawia sytuację, która ma miejsce w małym miasteczku czy wsi. Sportretowana zostaje młoda dziewczyna, która zdaje się widzieć swego ukochanego, który jednak już nie żyje. Jest zafascynowana widzianym wyobrażeniem swojego Jasia, przytula się do niego, chwyta go za ręce, dotyka jego policzka. Takie jej zachowanie budzi skrajnie rożne oceny społeczeństwa. Prości ludzie wierzą, że widzi ona swojego zmarłego chłopca, a więc jego ducha. Polecają modlitwę za jego duszę. Gmin wskazuje również na to, że prawdziwa miłość nie zna granic – trwa nawet po śmierci. Podobnie myśli podmiot liryczny utworu. Nagle jednak spośród zebranego tłumu wyłania się starzec, który kwestionuje możliwość obcowania ze zmarłymi. Postrzega on dziewczynę jako osobę obłąkaną, a jako argumenty dla swej postawy przywołuje typowo oświeceniowe atrybuty – „szkiełko i oko”. Lekceważy wierzenia gminu i przestrzega zebranych, by nie wierzyli rojeniom zwariowanej dziewczyny. Wyraża się nawet bardzo dosadnie na temat jej widzeń („dziewczyna duby smalone bredzi”). Odwołuje się on do racjonalnego postrzegania świata. W zakończeniu utworu podmiot liryczny wciela się w rolę mentora i głosiciela nowej wrażliwości. Wyraźnie oddziela on świat rozumu od świata wiary, serca, czucia. Na końcu formułuje wypowiedź, która wyznacza nowy, typowo romantyczny światopogląd: „Miej serce i patrzaj w serce!”. Mickiewicz koncentruje się w owym wierszu na właściwych dla rodzącej się epoki kwestiach ludowości. Zdecydowanie dowodzi, że istnieje świat niedostępny rozumowemu poznaniu, eksplorowany przy użyciu naukowych metod dochodzenia prawdy. Wskazuje na emocje, czucie, intuicję, które zastępują czysto intelektualną sferę ludzkich poczynań. Podkreślone w utworze jest również to, że owe dwa światy (realny i fantastyczny) stale się przenikają. W Romantyczności znajduje również swoje odzwierciedlenie pogląd, jakoby osoby szalone, obłąkane mogły łatwiej nawiązać kontakt ze światem zmarłych. Tak więc w przeżyciach postaci cierpiących na dolegliwości psychiczne widziano w romantyzmie coś więcej niż tylko samą chorobę, a mianowicie większe pokłady wrażliwości i ponadnaturalne zdolności. Wiara w życie pozagrobowe występuje tu jednak nie tylko u Karusi, podziela ją bowiem również zebrany tłum, co wskazuje na powszechność i naturalność odczuwania świata przez emocje i wiarę. Zwraca również uwagę przeciwstawienie „prawd żywych” i „prawd martwych”. Te pierwsze umożliwiają przeniknięcie duchowego świata, odkrycie w nim metafizyki, cudowności. Te drugie dotyczą jedynie namacalnej rzeczywistości, a przez to są uboższe, ograniczone. Poeta konfrontuje też rozum z sercem, nakazując, by kierować się tym drugim. To polecenie, które zapoczątkowuje w Polsce bodaj najpiękniejszą epokę literacką. Gatunek literacki Romantyczność pochodzi z debiutanckiego zbiorku poety Ballady i romanse (opublikowanego w 1822 roku). Jest chyba najbardziej znaną balladą romantyczną. To forma literacka, która wykazuje duże związki z ludowością, z wierzeniami gminu. Wybór takiego gatunku świadczy też o wystąpieniu przeciw tradycjom oświeceniowym. Ballada jest mianowicie formą synkretyczną, łączącą w sobie różne sposoby organizowania wypowiedzi, co jest sprzeczne z oświeceniowym postulatem uprawiania czystych gatunków (jak oda czy bajka). Ballada ma postać stroficzną, opiera się na wykorzystywaniu typowych środków poetyckich – zwłaszcza porównań, paralelizmów składniowych, interesujących epitetów. Wątek rozwijany przez balladę jest zwykle zarysowany szkicowo, typowe są: operowanie nastrojem, tajemniczość i fantastyka. Kontynuacje i nawiązania Juliusz Słowacki, Antoni Edward Odyniec Niewiadomo co, czyli „Romantyczność”;Władysław Broniewski Ballady i romanse;Tadeusz Kubiak Mickiewicz warszawski;Grzegorz Skurski Ballada „Romantyczność” (film);Jacek Kaczmarski Romantyczność (do sztambucha). Bibliografia przedmiotowa A. Witkowska, Mickiewicz słowo i czyn, Warszawa 1999. Wypracowania Aluzja literacka wiersza "Ballady i romanse" W. Broniewskiego do ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza. Dokonaj interpretacji ballady Adama Mickiewicza "Romantyczność". "Romantyczność" Adama Mickiewicza jako ballada programowa. Dwa modele miłości i ich związek z ideami epoki – analiza i interpretacja porównawcza ballady "Romantyczność" A. Mickiewicza i sceny 5 aktu II "Wesela" St. Wyspiańskiego.
zna cechy gatunkowe ballady romantycznej, zna i rozumie pojęcie „gatunek synkretyczny”. b) Umiejętności . Uczeń: umie przyporządkować poszczególne gatunki literackie odpowiednim rodzajom, umie odnaleźć w balladzie wyznaczniki rodzajowe, umie samodzielnie sformułować wnioski. 2. Metoda i forma pracy . Praca zbiorowa, pogadanka. 3.
Władysław Broniewski urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku. Zmarł 10 lutego 1962 roku w Warszawie. Uważa się, że jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli poezji rewolucyjnej oraz socrealizmu w Polsce. Poza działalnością artystyczną, zajmował się również tłumaczeniami. Ponadto był żołnierzem Legionów Polskich i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Krótki życiorys Władysława Broniewskiego Władysław Broniewski w wieku 17 lat wstąpił do Legionów Piłsudzkiego, a kilka lat później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został za to odznaczony Orderem Virtuti Militari (najwyższe odznaczenie za zasługi bojowe). W latach 30. sympatyzował z lewicowymi ruchami. W roku 1939 po agresji III Rzeszy na Polskę zachęcał w twórczości do odkładania na bok różnic politycznych i walki z agresorem. Był świadkiem wkroczenia wojsk Armii Czerwonej do Lwowa. Początkowo publikował swoje wiersze w gazecie wydawanej przez Sowietów. Jednak został aresztowany przez NKWD i po czterech miesiącach przewieziony do Moskwy na Łubiankę na kolejne trzynaście miesięcy. Wraz z polską armią gen. Andersa opuścił Związek Radziecki, a następnie przez Iran udał się do Iraku i Palestyn. W 1951 roku napisał ważny polityczny wiersz, pt. „Słowo o Stalinie”. Następnie Broniewski stał się ważną postacią polityczną i został uznany przez władze za ważnego poetę narodowego. Broniewskiemu udało się jednak uzyskać pewien stopień samodzielności. Był także tłumaczem poezji i prozy. Tłumaczył dzieła Dostojewskiego, Jesienina, Majakowskiego czy Brechta. W ciągu kilku lat jego zdrowie zostało zrujnowane przez nadużywanie alkoholu. Zmarł na raka krtani. Został pochowany na Powązkach w Alei Zasłużonych. Biografia rozszerzona Władysława Broniewskiego Twórczość Jego pierwszy zbiór wierszy to „Wiatraki”. Stworzył je w 1925 roku. W tym samym roku napisał manifest programowy poezji proletariackiej, pt. „Trzy salwy” razem z Witoldem Wandurskim i Stanisławem Stande. W tekstach z lat 20. i 30. głęboko widoczne były idee walki rewolucyjnej, ale też internacjonalizmu proletariackiego i antyfaszyzmu. Sztandarowymi przykładami mogą być zbiory „Dymy nad miastem” (zwłaszcza wiersz „Komuna Paryska”) czy „Smutek i pieśń”. W czasie II Wojny Światowej wydał zbiory patriotycznych wierszy pt. „Bagnet na broń” i „Drzewo rozpaczające”. Po wojnie napisał takie tomiki jak „Nadzieja”, „Anka” czy „Mazowsze”. W cyklu „Anka” szeroko opisywał swój ból po śmierci córki, Anny (tragicznie zginęła przez zatrucie gazem w 1954 roku). Cykl niezmiennie jest porównywany do „Trenów” Jana Kochanowskiego. Do klasyków Broniewski nawiązywał również w „Ballady i romanse” (nawiązanie do zbioru Adama Mickiewicza). Wiersz opisywał śmierć trzynastoletniej Żydówki, Ryfka, która umiera wraz z zabitym przez hitlerowców Jezusem Chrystusem. Poezja Broniewskiego podejmuje problematykę życia ludzkiego w kontekstach wydarzeń historycznych. Skupiał się przede wszystkim na rewolucjach i wojnach. Niemniej istotnymi motywami twórczości była sprawiedliwości, walki o wolność i patriotyzm. Broniewski był konserwatywny jeśli chodzi o formę artystyczną. Stosował klasyczne formy wierszy. Tłumaczenia Przez wszystkie lata życia Broniewskiego zajmował się tłumaczeniami. Były one bardzo cenione nie tylko w środowiskach akademickich i artystycznych. Do dziś są uznawane za wzorcowe dla innych tłumaczeń. Przetłumaczył takie dzieła jak „Skrzywdzeni i poniżeni” i „Gracz” Dostojewskiego, „Martwe dusze ” Gogola lub „Idąc przez mękę” Tołstoja. Rodzina i dzieciństwo Władysław Broniewski był synem Antoniego i Zofii z Lubowidzkich. Wywodził się z inteligenckiej rodziny o szlacheckich i patriotycznych tradycjach. Miał dwie starsze siostry (Janinę i Zofię). Uczęszczał do Gimnazjum Polskiego w Płocku (dziś: Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Płocku). Założył tam konspiracyjną drużynę skautów. Nawiązywała do tradycji powstania styczniowego. Ponadto był jednym z organizatorów oddziału Związku Strzeleckiego. Działalność wojskowa Władysław Broniewski (ps. Orlik) służył w Legionach Polskich, Polskiej Organizacji Wojskowej, Wojsku Polskim oraz Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie w latach 1915-1922, 1939 oraz w 1941-1945. W Legionach wstąpił do 4. pułku piechoty i uczestniczył w bitwie pod Jastkowem (k. Lublina). Po kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. Po uwolnieniu zdał eksternistycznie maturę, ale też uczestniczył w konspiracji w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej. W wojnie polsko-bolszewickiej brał udział jako podporucznik w ramach 1. pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w bitwie białostockiej. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari oraz cztery razy Krzyż Walecznych. W latach 40. został ponownie internowany. Po amnestii, która była skutkiem układu Sikorski-Majski, wstąpił do armii gen. Andersa. Po powrocie do ojczyzny Mimo niechęci i obaw przed stalinizmem, Broniewski wrócił do Polski. Początkowo tworzył poezję propagandową i polityczną. W 1949 roku otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy. Był też członkiem Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina. W wyniku wycieku gazu, 1 września 1954 zmarła córka Broniewskiego, Joanna (nazywana Anką). Tragedia spowodowała u Broniewskiego kłopoty psychiczne. Trafił wtedy do kościańskiego szpitala psychiatrycznego. Ciekawostki o Władysławie Broniewskim Wiele wierszy Broniewskiego było zablokowanych przez cenzurę. Nie przeszkodziło to w kontynuowaniu działalności literackiej. Mimo, że powoływał się na szlacheckie korzenie, był uznawany przez władze za proletariackiego poetę. W czasie internowania w Łubiance stracił wszystkie zęby. Śmierć drugiej żony Broniewskiego, Marii była dla poety dwukrotną tragedią. Pierwszy raz myślał, że zmarła w obozie koncentracyjnym. Po kilku miesiącach od wyzwolenia, zmarła na nieuleczalną chorobę. Istnieją pogłoski, że córka Broniewskiego popełniła samobójstwo. W ciągu 5 dni pokonał ponad 500 kilometrów, aby dogonić swoją jednostkę wojskową. Opracowano na podstawie: Życiorys poety
Dlaczego W. Broniewski w swoim dziele "Ballady i romanse" nawiązał do ballady Mickiewicza "Romantyczność" Adam Mickiewicz Ballady i romanse Romantyczność Methinks, I see… Where? — In my mind's eyes. Zdaje mi się, że widzę… Gdzie? Przed oczyma duszy mojej. Shakespeare Słuchaj dzieweczko! — Ona nie słucha. — To dzień biały
Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha… To dzień biały, to miasteczko…” Nie ma miasteczka, nie ma żywego ducha, po gruzach biega naga, ruda Ryfka, trzynastoletnie dziecko. Przejeżdżali grubi Niemcy w grubym tanku. „Mama pod gruzami, tata w Majdanku…” Roześmiała się, zakręciła się, znikła. I przejeżdżał znajomy, dobry łyk z Lubartowa: „Masz, Ryfka, bułkę, żebyś była zdrowa…” Wzięła, ugryzła, zaświeciła zębami: „Ja zaniosę tacie i mamie.” Przejeżdżał chłop, rzucił grosik, przejeżdżała baba, też dała cosik, przejeżdżało dużo, dużo luda, każdy się dziwił, że goła i ruda. I przejeżdżał bolejący Pan Jezus, SS-mani go wiedli na męki, postawili ich oboje pod miedzą, potem wzięli karabiny do ręki. „Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden, za koronę cierniową, za te włosy rude, za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni, obojeście umrzeć powinni.” I ozwało się Alleluja w Galilei, i oboje anieleli po kolei, potem salwa rozległa się głucha… „Słuchaj, dzieweczko!…Ona nie słucha… Broniewski był nie tylko poetą, który widzi wojnę. Był także żołnierzem, który w tej wojnie uczestniczy. Już w młodości angażował się w działalność niepodległościową, czego dowodem była chociażby służba w Legionach. Kampanię wrześniową zaczął niezwykle aktywnie – napisał wiersz „Bagnet na broń” i próbował zaciągnąć się do Wojska Polskiego. Jego dalsze losy były mocno burzliwe. Działał krótko w Związku Radzieckim, gdzie został uwięziony i osadzony w obozie pracy. Następnie zwolniony na mocy układu Sikorski-Majski przebył początkowy szlak bojowy 2. Korpusu Polskiego i po wojnie powrócił do Polski. Nigdy nie zdecydował się na otwarte poparcie reżimu stalinowskiego, choć miał w swoim dorobku parę panegiryków. „Ballady i romanse” to ewidentne nawiązanie, aluzja literacka, do słynnego cyklu Adama Mickiewicza. Nawet motyw przewodni jest ten sam, choć tutaj w utworze dominuje wizja wojennej pożogi. Ciekawe rozwiązania językowe i niezwykły koncept pozostawiają niezatarte wspomnienie po przeczytaniu wiersza. Jest bowiem niezwykły, podobny do autora, bo takim Broniewski z pewnością był. Okiem Polonisty: Według mnie, jeden z piękniejszych wierszy Broniewskiego. Może dorównują mu treny pisane po śmierci córki Anki. Do mnie przede wszystkim przemawia ogromny tragizm sytuacji, beznadziejnej sytuacji, w której znalazła się mała Ryfka. Sakralizacja śmierci małej Żydówki jest niezmiernie wymowna. Wespół z Chrystusem tworzą parę szalenie przeszkadzającą esesmanom. Pochodzenie, religia przesądzały o wartości człowieka. Ryfka to przedstawicielka całego pokolenia Żydów, którzy mieli pecha i żyli akurat w tych czasach. Ale jest to także utwór o odruchach współczucia, chęci pomocy, ale takiej na niby, dla uspokojenia sumienia raczej a nie tej prawdziwej. Dlaczego dziewczynka nie ucieka? A ma dokąd? W jej zachowaniu tak dużo z szaleństwa Karusi – bohaterki „Romantyczności” A. Mickiewicza. I jeszcze jedna analogia: obydwie może zrozumieć tylko ten, kto kieruje się sercem.
. 171 329 256 132 149 259 438 339
władysław broniewski ballady i romanse
